Bidyo Geyms

Isang araw na naman na muli akong tinamaan ng toyo, at wala na namang magawa. Nag-blog lang muna ako sandali kasi lobat na ang PSP at Nintendo DS ko (hehe, sosyal. Dati "Brick Game" at "Game & Watch" lang ang pinapatos ko). Napudpod na ang mga daliri ko sa kakalaro ng video games, at natuklasan ko na maganda pala itong pamatay ng oras. Oo, sa loob ng labing-pitong (27, este 17) taon ng paglalaro, e napansin ko na may maganda palang naidudulot ang video games bukod sa kasiyahang naidudulot nito tuwing gumugulpi ka ng mga pixels sa maliit na screen ng isang portable game console (Opo, portable lang, wala kaming pambili ng PS2, PS3, PS4, PS5, PS6...ha? Ano? PS3 pa lang ang meron? Ah, diyaske, akala ko may PS9 na. Para lang kasi silang nagbibilang ng wantutri pag naglalabas ng console).

At tama, maganda nga silang pamatay ng oras. At maganda ring pamatay ng oportunidad. Andami kong hindi nagawa sa loob ng dalawang linggong cease fire sa trabaho. Hay susme, pero kahit ganun pa man, di ko maalis ang adiksyon ko sa nag-iisang bagay na talaga namang kinahiligan ko (bukod sa magreklamo) simula noong ako'y fetus pa lamang.

Ang paglalaro ng bidyo geyms.

Marami ang magsasakdal sa akin pag nabasa nila itong entry na ito, lalo na ang nobya kong 'di maka-appreciate ng bidyo geyms. Hehehe. Ang tingin niya yata sa bidyo geyms e kaagaw sa atensyon ko kaya pilit niya akong nilalayo sa mga iyon. Isa pa, baka pagtawanan ako ng mga kasamahan ko sa propesyon pag nalaman nilang may isang titser na walang ibang ginawa kundi mag-bidyo geyms pag walang klase. Hindi ko lang maintindihan kung bakit lagi nila akong pinapansin, e adik din naman sila sa mga laro sa PeysBuk. Iba daw yun, PC Geym daw yun. Ay tanga. Browser geym kaya yun.

Uwak: *Tanga! Tanga! Parehong Tanga!*

Si Angry Video Game Nerd ^ naglalaro yata ng Hangaroo

Maganda ang naidulot sa akin ng bidyo geyms, kung iisipin niyo lang. Dahil dun, nalaman ko na magaling pala ang mga Hapon sa Karate, pero kayang-kaya silang talunin kung gagamit ka ng baril sa malayuan. Nalaman ko rin na posible pala ang mga ginagawa ng mga action stars katulad nila FPJ at Daboy (RIP to both) sa pelikula. Yung tipong susugod ka sa kuta ng mga kalaban at uubusin mo silang lahat ng mag-isa ka lang. Hanep. Nalaman ko rin na masayang umuntog ng kisame kung naghahanap ka ng piso-piso para may pambili ka ng bagong buhay pag nakaipon ka na ng 99 piraso. Masaya rin palang mang-huli ng mga aswang at halimaw (tulad ng pagkakasabi ng nobya ko sa Pokemon), at isabong sa mga kapwa mong players na nanghuhuli din ng mga aswang. Ang manalo sa sabong, kampyon. Pero ang higit sa lahat, nalaman kong maraming banal na tao tulad ng arsobispo at pastor ang nagpapanggap lang na mabuti sa simula, pero malalaman mo sa huli na sila rin pala ang mga aswang na namumuno sa mga samu't-saring syokoy, kapre, multo, engkanto, garapata, higanteng kulugo, balakubak, at demonyong alikabok na kinakalaban mo.

Malapit na ang Undas. Balita ko magtataas ng presyo ang mga "shops" ngayon na nagbebenta ng iba't-ibang bagay para makatulong sa paglalakbay mo sa sementeryo. Sa mga bidyo geyms, ang mga kadalasang binebenta sa mga shops ay gamot, armas, armor, at kung anu-ano pa. Parang sari-sari store. Parang department store. Pili ka lang. Ewan ko lang kung anu-ano ang ibebenta sa mga shops sa Undas. Wala na akong pakialam dun. Ang alam ko lang e aswang din sila pag nagtaas sila ng 100% sa presyo ng mga binebenta nilang "items"

Mahigit dalawang linggo pa bago magsimula uli ang pasukan, at medyo umiikot na ang bituka ko sa excitement (wag kang mag-alala, di ako plastik, ayoko rin na sanang pumasok pero di ako susuweldo kung hindi ako papasok sa trabaho). Parang bidyo geyms lang din, di ko alam kung anong klaseng mga nuno sa punso (mga estudyante) ang haharap at magpapahirap sa buhay ko sa susunod na "stage" sa Nov.4, at kung gaano kalakas na BOSS ang lalabanan ko, este susundin ko pala, sa paparating na pasukan. Ano kaya ang kanyang "special move" bukod sa kanyang malakas na panirang "You're fired!" na nailagan ko nung huling semester dahil sa galing kong pumindot at mag-recruit ng bagong characters para sumali sa kampanya ko laban sa mga titser na mahilig sa green jokes (ala-RPG).

At sana, pag nalampasan ko ang mga kondisyon ng nasabing "boss", bigyan naman sana ako ng "Bonus Points" (Christmas Bonus. Nagpaparinig lang, hehehe) sa katapusan ng Nobyembre para happy tayo sa Pasko.

Tulad din sa laro, marami rin ang mandaraya sa totoong buhay. Sa bidyo geyms, merong dalawang pwedeng dumaya sa iyo: ang kapwa mo manlalaro, o yung AI ng game na nilalaro mo. Minsan madaya talaga yung "computer" (kadalasang tawag ng mga jologs sa AI. Yung mekanismo kung saan lumalaban na parang tao yung mga tauhan sa isang bidyo geym), bigla na lang gumagawa ng milagro lalo na pag malapit nang matalo. Ganun din sa totoong buhay, maraming mandaraya. At kelangang alam mong lumaro nang sa ganon e di ka nagugulangan. Tignan mo pa lang sa mga government offices, sandamukal na ang mga mandaraya. Kumikita ng "points" kahit nagkakamot lang ng mga singit. Pero higit mong tatandaan na ang pinaka-delikadong mandaraya sa mundo ngayon ay walang iba kung hindi ang iyong sarili. Kung pano mo dadayain ang sarili mo, ikaw lang ang makakasagot.

Masyado na namang mahaba ang dinaldal ko ngayon. Tapos na ang laro, ayan na, at rumorolyo na ang staff credits...

Nag-yayabang na yung mga game developers. Nag-yayabang dahil naubos nila ang isang-daang oras mo sa kakalaro.

Press Start to Continue

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1...0

Eengk! Game Over.

Anger Management

Disclaimer (-kuno): Lahat ng mababasa dito ay orihinal at hindi ninakaw mula sa akda ng kahit sinuman. Higit sa lahat, ang lahat ng sitwasyon na inyong mababasa ay hango sa kathang-isip lamang at ang pagkakahawig sa sitwasyon ng kahit sinumang nabubuhay na nagbabasa nito ay hindi sinasadya. Mga magulang, gabayan po ang mga bata sa pagbabasa at huwag kakalimutang buksan ang ilaw.

**********

Define: Anger management

Manong, kung sino ka man. Salamat sa maasim mong picture.

" Anger Management commonly refers to a system of psychological therapeutic techniques and exercises by which someone with excessive or uncontrollable anger can control or reduce the triggers, degrees, and effects of an angered emotional state"

- Kumpareng Wikipedia

**********

Umaga na naman, may pasok ka na naman sa opisina. Naisip mo na naman ang boss mong saksakan ng sungit at angas. Susmaryosep, siya na naman! Binuksan mo ang ref, walang pagkain sa loob. Uminom ka na lang ng tubig para mapalipas ang iyong gutom.

"Sa 7-Eleven na lang ako mag-aalmusal", ang sabi mo sa iyong sarili.

Tinignan mo ang orasan, alas-otso na. Badtrip. Late ka na ng isang oras.

Pinag-mumumura mo ang kapatid mong walang malay kung bakit hindi ka niya ginising gayong sinabi mo sa kanya kagabi na gisingin ka ng 6:30. Sinagot ka ng kapatid mo:

"Anong sinasabi mo diyan? Lasing ka kaya kagabi?"

Naalala mo bigla na hindi pala kapatid mo ang kausap mo kagabi kundi ang bakla mong ka-officemate na nakayakap sa iyo habang lasing at nag-sasalita ka.

Napa-sigaw ka na lang sa galit.

"Hutaenang buhay 'to!"

**********

8:30 na. Hindi ka na naka-kain ng almusal. Buti na lang at may jeep na maluwag na pumarada sa terminal pagka-baba mo ng tricycle.

Sumakay ka sa jeep. Umupo ka sa kaliwang side ng jeep malapit sa may puwitan; malapit sa babaan. Apat lang kayo sa loob, kasama na ang driver. Ikaw. Isang binatilyong mukhang adik na nakaupo sa harap mo, at isang matandang matrona (na akala mo e nirolyo sa harina) na nakaupo naman sa tabi mo, mga isang dipa ang pagitan sa inyong dalawa.

"Manong, bayad po"

Tahimik ang ale, tila wala siyang naririnig.

"Manong, bayaaaad poooo!"

Wala pa rin. Parang kulang ka sa voice modulation.

"MANONG, BAYAAAAAD POOOOOOOO!!!!!"

Tumingin sa iyo ang ale, sabay irap. Pumutok ang fuse mo. Pero dahil babae yun, nag-timpi ka na lang. Wala ka nang nagawa kundi tumayo at lumapit sa driver para ikaw mismo ang mag-abot ng bayad. Bumubungisngis yung adik na binata habang nakatingin sa kawalan. Damn. Sa loob ng utak mo, nasabi mo na lang na:

"Hutaena kang matanda ka..."

**********

Pag-dating mo sa office. Mukha kagad ng boss mong gorilya ang tumambad sa iyo.

"Meet me in the office at 10!"

Paktay. Dalawang bagay lang ang pwedeng mangyari. Ang masermonan ka nang isang oras, o ang masibak ka sa trabaho. Wala kang choice, kasalanan mo. Late ka.

Pumunta ka sa office, nagsimula na ang litanya ni boss. Antagal, nangangawit na pati ang bituka mo, dahil di ka man lang niya pinaupo. Nang matapos na ang kanyang sermon, pinayagan ka na niyang bumalik sa pwesto mo

"Get back to work! You bullsh**..."

Napa-tungo ka na lang sa kahihiyan. Pagka-talikod mo, naaninag mo ang boss mo sa gilid ng iyong mga mata. Nakangiti. Nakaharap sa monitor ng kanyang PC.

Naglalaro ng Farm Ville.

Napabulong ka na lang sa sarili mo, "Hutaena ka..."

**********

Lunch time. Sa wakas, makaka-bawi ka na rin ng kain. Ayos ang ulam, Adobo: Sinigang flavor. Umikot ang bituka mo. Pero wala ka nang magagawa dahil yun lang ang nasa menu ng canteen.

Pagkatapos ng kainan, nakita mo ang mga kabarkada mo na tila may pinagkakaguluhan. Naki-usyoso ka. Isa lang palang sex video na nakalagay sa cellphone.

"Bro, halika. Tignan mo, ang hot nung chick!"

Tama siya. Hot nga. Ang seksi ng katawan nung babae. Ampangit nung lalake. Tinignan mo uli yung video, may petsang nakalagay:

"August 13, 2008"

Kumukulo na ang bituka mo sa excitement. Sumasaludo na rin si junior. Pero parang may iba sa sex video na parang pamilyar sa iyo. Kalagitnaan na ng sex video nang humalinghing si babae:

"Aaah, YEAH...."

Nagulantang ka bigla. Parang pamilyar. Pumaling ang camera sa mukha ng babae...

S***. Ex-girlfriend mo.

Parang biglang iniwan ng kaluluwa mo ang katawan mo sa mga sandaling iyon, habang enjoy na enjoy naman ang mga ka-opisina mong nagbubulakbol sa oras ng trabaho. Pinaulit mo mula sa umpisa ang sex video para tignan ang petsa.

"August 13, 2008"

Isa pang s***. Walangya. Isang linggo bago siya nakipag-break sa iyo.

Tumalikod ka na lang at dumerecho ng C.R. sabay suntok sa pader.

"HUTAENA KA!"

**********

Uwian na. Wala ka na namang ibang gagawin kundi umuwi, dahil walang-wala ka na sa mood para gumimik. 6:30 na ng gabi nang makarating ka sa terminal ng tricycle. Sumakay ka sa kakarag-karag na tricycle nang nanlulumo.

Habang binabaybay ninyo ng tricycle driver ang subdivision papunta sa inyong bahay, may mga nadaanan kayong mga paslit na naglalaro sa kalsada. Bumusina si Manong Driver dahil nakaharang sila sa daan. EENGK! EENGK!

Nahawi na parang kurtina ang grupo ng mga bata. Pagkalagpas ninyo sa kumpulang iyon, may isang madungis na bata ang "pumakyu" sa iyo. Pakyu, as in "dirty finger". Ayoko nang ii-spell pa sa inggles, napakahalay kasi. Umusok ang tenga mo, at pinara mo ang tricycle. Dahil sa sobrang galit mo, hinabol mo lahat ng bata sa subdivision na iyon. At dahil sa hindi ka pa nagbabayad, hinabol ka rin ng tricycle driver.

Tumatawa ang mga bata habang sumisigaw ng "Hahahaha! Dalian ninyo, andiyan na si Bentong!"

Habang ikaw, galit na galit, nagpupuyos na para bang sinaniban ka ng isang milyong demonyo

"HALIKA DITO, HUTAENA KANG BATA KA!"

**********

Dahil 'di mo nahabol ang bastos na bata, dumerecho ka na lang ng uwi. Pagod na pagod ka, at lawit ang dila mo sa uhaw.

Pagbukas mo ng TV, puro balita na ang palabas. Tapos na ang Naruto. Oo, sa edad mong bente-nuebe e nanonood ka pa rin ng Naruto. Nakakahiya ka, parang ikaw lang ako. Binuksan mo na lang ang computer at nag-browse sa Internet gamit ang Google.

Tap-tap-tap...Naka-type na sa Search Bar ang: "Anger Management". Enter. Tap!

Andaming lumabas na search queries. At dahil sa isang hindi maipaliwanag na pangyayari, clinick mo ang isang link at napapunta ka sa blog entry na ito.

Namula ang mga mata mo sa asar. Parang ikaw na ikaw ang mga naikwento sa article na ito. Bakit ganun? Wala ring silbi, walang naitulong sa iyo ang blog. Asan ba ang tips dito para sa Anger Management? Kailangang-kailangan mo na dahil sasabog ka nang parang dinamita ng Abu Sayaff.

Wala.

Tuluyan nang nasira ang araw mo, at minura mo na rin ang author ng blog na ito:

"Hutaena ka! Kung magsalita ka, parang 'di mo kailangan ng Anger Management!"

-FIN-

Reference:
Anger Management
http://en.wikipedia.org/wiki/Anger_Management

Natatakot ako...

Malapit na ang Halloween, at as usual, wala na naman akong magawa. Di ko nga alam kung bakit, imbes na naghahanap ako ng ibang mapapasukang trabaho e nandito na naman ako sa harap ng kompyuter, nag-iisip na naman ng walang kabuluhang bagay para ibahagi sa sanlibutan. (Vote SerPol for President!)

Ayoko na ng kalabasa...

Pero ayun, sabi ko nga, malapit na naman ang Halloween. Eh ano bang dapat ipagdiwang sa araw na yun? Kelan pa nag-simulang ipagdiwang ng mga tao ang mga aswang, tikbalang, bampira, demonyo, mambabarang, Frankenstein, mummy, tik-tik (na sa kasamaang palad ay hindi na tinuturing na aswang ngayon kundi isang babasahin na na naglalaman ng mas kagula-gulantang na mga imahe) at kung anu-ano pang uri ng maligno? Kelan pa unang nakakumpetensya ni Jollibee (na kadalasan e baklang crew ang nasa loob) si Count Dracula sa mga parties bilang "star of the night"? At kelan pa nauso ang "Trick or Treat" sa mga paslit na susubukan kang takutin sa gabi ng October 31 para lang makahingi ng kendi at pera?

Naalala ko pa noon na muntik na akong maka-sapak ng bata dahil may biglang sumakmal sa pwet ko habang naglalakad ako nung gabing yun, para lang sa linsyak na "Trick or Treat" na yan. At kapag may mga batang nagti-Trick or treat sa labas ng bahay namin, lagi akong may nakahandang bazooka para pasabugan sila sa mukha (kasama na rin ang mga linsyak na teacher ng mga batang iyon na promotor ng naturing na TAKUTAN) dahil di naman sa nakaka-takot ang ginagawa nila kundi nakaka-bulahaw at nakaka-buwisit lang. Ngayon, pwede ko na rin sanang gamitin ang Death Note ko para isusulat ko na lang ang pangalan nila isa-isa at habang-buhay na nilang paninindigan ang mga pampatay na costumes nila! Mwahahahaha! *Tawang demonyo uli* Kaso, para magamit ang Death Note, kelangang alam mo ang pangalan ng biktima mo. Sayang lang at walang suot na ID ang mga batang iyon..tsk, walang silbi na Death Note...Buset...

Ikaw? Anong full name mo? Sige na, dali na! Mwehehehe!

(Referee: Pag-pasensiyahan niyo na si SerPol at maya't-mayang tinatamaan yan ng Alzheimer's Disease)

Sabi ni pareng Wiki (Oo, kumpare ko ito! Ito ang magiging ninong ng magiging anak ko e), ang Halloween daw ay nag-simula noong Great Famine of the 1840's na kung saan itinuturing ito bilang isang sekular na selebrasyon. Ito daw ay nag-ugat mula sa pinagsamang impluwensya ng mga selebrasyon ng Celtic Paganism (Samhain) at ng Kristiyanismo (All Saints' Day).

Ang Samhain ay ipinagdidiwang ng mga Pagano bilang pag-gunita sa pagtatapos ng "Harvest Season" at panibagong pagsisimula ng kanilang Celtic Year. Ang All Saints' Day naman ay ipinagdidiwang ng mga Kristiyano bilang paggunita sa mga buwayang nagbebenta ng 200-Pesos na kandila at 1,500-Pesos na bulaklak na nasa lata. Marami ding restaurant sa mga sementeryo pag All Saints' Day tulad ng Greenwich, Andoks at Pizza Hut. Balita ko nga e, sasama na rin daw ang Starbucks, at Seattle's Best sa linya ng mga kainan dun sa araw ng mga patay, para naman mabago ang ambience. Masarap uminom ng espresso at latte sa tabi ng mga bangkay, akala niyo lang.

Talamak din ang nakawan, at ipinagdidiwang din ang mga kili-kili sa araw na ito dahil sa napakasarap na amoy nito. Mmmm! Di ko pa nasasabi na magiging kamuka mo pa si Undertaker paglabas mo ng sementeryo dahil magmumuka kang WRESTLER sa pakikipag-unahan sa mga nitso. Di mo mamamalayan na namumukol na ang mga muscles mo sa braso at tumitirik na rin ang mata mo dahil sa pagod, ala-Undertaker.

(Nakakatawa lang isipin at ako ay isang Katoliko)

Tama nga ako, pag nag-sama ang Pagano at Kristiyano e impyerno ang mangyayari, hehehe. Isa lang naman ang layunin ng Halloween; at yun ay ipagdiwang ang mga patay. Tsk, mabuti pa ang patay, ipinagdidiwang...nakaka-lungkot, gusto ko na rin tuloy mamatay (sabay basa ng entry kong: Top 5 EMO Dialogues Ayon Kay SerPol na matatagpuan sa link na ITO)

Sikat na sikat ang mga kampon ng kadiliman sa araw na ito. Nagtata-talon siguro si Satanas pag October 31 kasama ang mga alipores niya mula sa "Land Down Under" Pero imbes na Drakula , Sadako at Mummy ang gamiting costumes sa party na iyon, bakit di na lang maging creative at subukang gumawa o mag-suot ng costume ayon sa mga sumusunod na tema:

• Lethal Injection - Gumamit ng Muriatic Acid bilang pamalit na likido
  

• Boss mo + Resignation Letter mo
  

• Bin Laden - maglagay ng lubid sa leeg
  

• Hitler - Huwag kakalimutan ang bigote!
  

• Abu Sayyaf leaders - Magdala rin ng pugot na ulo
  

• Bonnet na itim na may butas sa may bandang mata para makakita ka; (katulad ng mga isinusuot ng mga kriminal), samahan na rin ng M-16 Assault Rifle para mukang realistic.

• Teacher mo sa Math - wag kalimutan ang ruler na pamalo
  

• Thesis Coordinator mo - samahan mo na rin ng kalendaryo
  

• Messenger/Kartero ng Meralco/Tubig/Cable/Smart Bro/Sun/Smart/Globe...etc

• Tatay mo pag lasing / Nanay mo pag wala nang pera

• Syota mong nangangaliwa

• Nawala / Nanakaw na Celphone - nakatanggal ang SIM card
  

• Walang damit na pang-itaas, shorts lang at tsinelas. Mag-dala ng patalim. Kulayan ng atsuwete ang mata.

• Sunog na bahay

• Ondoy / Pepeng

Andami pa, kaya lang di ko na iisa-isahin dahil baka di ko na mamalayan na magkaka-anak na pala ako (wala akong malay) dahil sa sobrang busy ko kaka-type dito. Bakit ba sa mga aswang at maligno lang natatakot ang mga tao pag binabanggit ang salitang "Halloween"? Hindi na nila naaalala ang mga bagay na nagpaikot ng puwet nila at nagbigay sa kanila ng mga namumugtong mata? Ako, bukod sa boss ko, takot ako sa Mayonnaise dahil nakakasuka ang amoy nito at naaalala ko ang amoy ng kili-kili ng nanay ko. Gwaaaark! Pero higit sa lahat, merong hindi nasama sa listahan na kinatatakutan ng marami...

... ang "Diyos"

Pero depende pa rin...yun ay kung kinatatakutan mo ang nilalang na ito. Tingin ko hinde. Ako rin minsan, hinde, kasi nakakalimutan ko na. Masyado kasi tayong hayok sa kaligayahan. At hangga't walang nangyayaring sakuna e hindi tayo matatakot sa Kanya.

Ano? Trick or Treat?

After 4 Months...

Isa sa mga bagay na di natin napapansin na dumarating at nawawala sa buhay natin e ang "oras". Kadalasan kasi ngayon ang napapansin na lang nating lumilipas e kunsensya, ulirat at pera (bukod sa mga episodes ng Darna na di napanood ng Yaya mong loser). Sinong mag-aakala na apat at kalahating buwan na pala ang nakalipas simula ng lisanin ko ang aking Alma Mater at unang employer -- STI Santa Rosa. Malamang, sangkaterbang estudyante na ngayon dun ang di nakakakilala sa akin, at magsasabi ng "Who the hell are you?" O malamang, sa malamang, marami na rin ang kumalimot sa akin doon.

Bago mo ituloy ang pagbabasa ng entry na ito, gusto ko lang linawin na sa anumang paraan e wala akong planong tirahin ("tira", as in "shoot") ang school na iyon dito sa blog ko ngayon (kahit lagi ko namang ginagawa dati, mwahahaha *tawang demonyo*). Hindi naman masamang magbacktrack ng kaunti, paminsan-minsan. Gusto ko lang balitaan ang lahat ng gustong makibalita sa akin. Magmula sa mga dating estudyante at kaibigan, hanggang sa mga dating kaaway at superior. Pati na rin ang mga security guards at janitor namin doon na balita ko e tinuturuan na rin nilang mag-program ng mga robot na katulad ni AstroBoy. Hanep. Mang Popoy, mag-iingat ka. Baka mamaya humihinga ka na ng source code.

Ano na nga ba ang nangyari kay SerPol?

Ano ba, umiiyak kaya siya sa pagsisisi ngayon? Naghahakot na kaya siya ng salapi dahil sa "TAAS" ng sweldo niya ngayon? Buhay pa ba kaya ang hinayupak na yun? Nang-totorture pa rin kaya siya ng mga estudyante? At higit sa lahat:

May nabago na kaya sa kanya ngayon?

Ang sagot ko sa huling tanong e: Marami. Sa sobrang dami, puwede ka nang mag-latag ng banig para maghandang matulog bago mo pa matapos itong blog na ito. Biro lang. Di naman ganun karami, slight lang, parang ano lang...uhm...ano ba yun? Basta ayun! Ayaw kasi gumana ng processor ng utak ko ngayon dahil kulang na sa uling.

Anong nawala?

Di ko maikakaila na mas mataas ang sweldo ko sa STI noon. Sino ba namang di tataas ang sweldo e halos 10 days a week/56 Hours a day ka nandun at 34 units (kahit 0.00003 Pesos per hour lang ako) ang hinahawakan ko dun. Malaking dagok talaga ang mawalan ng ganung KALAKING halaga. [/sarcasm] Andami pang non-teaching hours/reporting dahil sa di ko alam na dahilan., na di naman maatim ng isang kawawang nilalang na tulad ko. Sa pinagtatrabahuan ko kasi ngayon na ASIATECH, 15 units lang ako (pero 5 Pesos per hour, di hamak na mas mataas na rate kumpara sa STI, hehehe) At butas ang afternoon schedule ko dahil pinaasa nila ako sa 27 Units na di naman natuloy dahil sa baba ng populasyon ng enrollees. at kinulang na pondo para sa hair grower. Well, ganun talaga. Bilog ang mundo.

Nawala din sa akin ang mga estudyanteng tumitingala sa akin, ganun na rin ang nagmumura sa akin pag nakatalikod ako. Ayoko nang mag-"dwell" pa jan dahil parte na lang sila ng mapait kong nakaraan sa STI (anak ng tipaklong, andrama). Meron pa rin namang nakakaalala, lalo na yung members ng advisory club ko noon na Animators' Club. Paminsan-minsan, kinukulit nila ako sa Y!M, nagtatanong kung ano ba at para saan ang Tongkat-ali; na wala namang akong kaalam-alam dahil di yan kelangan ng mga highblood na katulad ko. Bukod dun, wala na. Yung ibang estudyante ko dati doon, sinisiraan pa ako sa mga estudyante ko ngayon sa ASIATECH na kesyo kumakain daw ako ng mga tanga at nanggagahasa ako ng mga CPU. Buti na lang at napahiya sila at di nabuo yung "SerPol" na gusto nilang ipasok sa utak ng mga estudyante ko ngayon. At nagpapasalamat din ako dahil di ako nanggagahasa ng CPU ngayon.

Ang isa sa pinakamalaking nawala rin siguro sa akin e ang aking mga Seniors. Oo, walang plastikan. "SENIORS", as in yung mga Matanders doon. Kahit alam ko na marami akong BS (pakihanap po sa kulungan ng ipis ang meaning ng "BS") na co-teacher dun, marami pa rin akong ginalang at nirespeto. Noon, meron pang mga co-teacher na gustong tumayo para i-guide ako at tulungang mag-grow sa larangan na ito, pero ngayon solo-flight na ako. "Buntot ko, hila ko" ika nga ng lolo ko. Ewan ko lang kung anong buntot yung tinutukoy niya...


Anong napala?

Mas pinalawak na kaalaman sa Turbo C at MS Word. Ano ka ngayon? TURBO C at MS WORD! Panis ka! Ano naman ang sinabi sa akin ng mga IT practitioners ngayon? Wala namang kwenta ang PhP at SQL. Turbo C at MS Word lang, panalo ka na! Puwede ka nang gumawa ng sarili mong Voltes V pag marunong ka nito, yun nga lang kelangan mo munang magpa-kulong sa mental hospital. Malamang, sasabihin mo, "napaka-babaw naman ng bagay na ito", na kahit kuto e marunong nang gumamit ng MS Word para mag-type ng intelligence report tungkol sa aso na nilalapa nila ngayon at marunong na ring mag-program gamit ang Turbo C nang sa ganon e tuluyan na silang maging "bugs". Hightech na ano? Pero ito ang masasabi ko sa iyo: Iba na pag ikaw ang nagtuturo. Lahat ng alam mo sa MS Word noon na pinalagpas mo na dahil "chicken" lang sa iyo ito noon nung nag-aaral ka pa, e di mo na matatandaan pag tinuturo mo na sa klase. Kahit pag-bukas lang ng MS Word, di mo na matandaan kung gagamitan pa ba ng abrelata para bumukas dahil sa sobrang "chicken".

Sa teaching skills naman, tingin ko wala naman masyadong nadagdag bukod sa natuto akong sumayaw ng "Nobody" habang dinidiscuss ang "for-loop" at "non-returning functions". Kung ano ang style ko nung umalis ako sa STI, yun pa din ang ginagamit ko sa ASIATECH, except medyo bawas lang ng kaunti sa higpit dahil ang mga estudyante pag hinigpitan mo, para ka na ring nag-pumilit magsuot ng sinturon na pang size-26 na bewang kahit kasinlaki pa ng gulong ng truck ang bewang mo.

Teka, ano nga ba ang style ko? Di ko na matandaan...Chinese style yata...(Luncheon meat)

Kapag free time ko naman, mas nakakahalubilo ko na ang mga estudyante ngayon. Oo, sa maniwala ka man o sa hinde. Kaya nga naregaluhan ako ng Pikachu noong World Teacher's Day. Ang saya. Sayang nga lang at di tumitira ng "Thundershock" yung Pikachu na yun, kundi gabi-gabi lang umaatungal ng "PIKAAAAAA-CHUUUUU!" kaya kung makikita niyo ako ngayon e para na akong bangag. Dati kasi sa STI, pag free time ko, di ako mabiro ng mga estudyante. Kasi alam nilang sa isang kumpas ko lang ng bolpen e magbabago ang 95 into 65. Ganun ako katindi noon. Kaya ikaw, huwag kang tatawa-tawa diyan at baka gusto mong maging first year sa loob ng tatlong taon!
_____________________________________________________________________

Kahit marami na akong na-achieve na pwedeng ibida sa mga dati kong kasamahan, pakiramdam ko di pa rin ako dapat humarap sa kanila. Hindi pa ito ang "SerPol" na gusto kong ipakita sa kanila pagkatapos ng apat na buwan. At kahit na dalawa't kalahating taon na akong nagtuturo e alam kong marami pa akong kakaining bigas. Maaaring sikat na nga ako sa kinalalagyan ko ngayon, ngunit magmimistula pa rin akong basang sisiw kung babalik ako dun ngayon para magyabang. Teka, bakit ba biglang napunta sa sisiw at bigas 'tong sinasabi ko? Di naman ako mukang balot at penoy. Ah siguro, nagugutom na ako kasi kanina pa ako nagta-type.

Hindi ako nagpapahiwatig ng interes na bumalik sa STI para muling mag-trabaho. May pride din naman ako. Hangga't hindi nakakalipad ang building ng STI gamit ang rocket launcher (na parang Flying House), e hindi ako babalik dun para mag-turo. Hehehe. Heto ako ngayon, at sinasagot ang hamon na iniwan niyo sa akin bago tayo magka-hiwalay, at sa tingin ko naman e unti-unti ko nang nasasagot. Konting panahon pa.

Konti pa.

Makaka-angat din ako sa putik na kinalubugan ko noon, at gusto kong masaksihan ninyo iyon balang araw. Pero hindi pa ngayon.

Hindi pa ngayon...

Belated Happy World Teacher's Day -- PART 2! LOL!

Hehe, tulad nga ng sabi ko sa Plurk ko:

"Just when I thought that the World Teacher's Day is finally over, somebody gave me a gift. "

Haha. Akala ko talaga walang-wala yung Monday ko, pero ambait talaga ni Bro at inextend pa niya ng dalawang araw ang okasyon na ito para sa akin :D Although it is very unlikely for me to say this but, "Salamat Bro, I'm giving back the glory to you"

So without further ado, wala nang masyadong dakdak, eto po yung regalo sa akin ng isang sweet na babaeng estudyante ko sa AsiaTech na para ko nang isang nakababatang kapatid. Kumbaga, kung ako si Twenty-Faces, siya si Chizuko, haha. Eto na!

A Pikachu Stuffed Toy (with LED cheeks) and a small stationery envelope containing a letter

What's inside Pikachu's a**? Oh, a 3-AA Battery Port!

A greeting card from the gift wrapper

I'm not going to tell you what's written on this one. Hehehe.

Aww...maraming salamat... ^_^

Nakakatuwa naman talaga... Isa na namang milestone ito sa buhay ko, ang maregaluhan ng Pikachu stuffed toy, haha! Joke lang. Nasabi ko rin sa kanya noon na mahilig ako sa Pokémon e, kaya ito ang niregalo niya sa akin (aside from the fact that I am one of the site admin at www.pkmn-ph.com :D Di naman talaga ako mahilig sa Pokémon, sobrang hindi. Lol) Well, ano bang masasabi ko...kundi maraming salamat. Kahit alam kong di na uli magiging ganito sa susunod na World Teacher's Day, rest be assured that I will always remember this very day...Again, thank you very much.

Until then, ciao.

BELATED Happy World Teacher's Day!

Ok, I'm done with all the fracas of my previous blog entry, and I'll try to make this one more informal than what I am usually doing.

Tungkol ito sa World Teacher's Day, a not so-important event that doesn't even have to be celebrated anymore except na lang kung puro showbiz ang mga teachers niyo, hehe. Tulad nga ng sabi ko dati, ang tingin na lang ng mga estudyante sa mga teachers ngayon e mga "berdugo" o "executioner".

Maraming estudyante na ang nagkaroon ng di magagandang experiences tungkol sa teacher nila, and it can either be because of terror teachers, mga manyak na guro o mga teacher na di mukang teacher. I understand the sentiments of students nowadays dahil ako man, ay naging estudyante rin. Marami din akong teacher na kinabuwisitan noon. There's this male teacher who kissed my female classmate in the lips, way back in highschool (NOTE: Nililigawan ko pa man din yung babaeng iyon!) he was then fired later on and did not appear since then. Meron din akong baklang teacher noon sa Trigonometry at Physics na mahilig sumipa ng upuan at ng blackboard (yep, you've read it right. BLACKBOARD. Isipin mo na lang kung gano kataas ang sipa noon) at meron din akong teacher noon na mahilig magpa-class recitation, at sa tuwing binabalasa niya ang mga index cards niya e pinagpapawisan kami ng malagkit.

But my situation is now different. I am now on the other side of the fence. Isa na akong teacher.

Anyways, kahapon pa ang World Teacher's Day (October 5), and I was really down for the rest of the day until my girlfriend texted me and said that we would meet that night. And yeah, we did meet, but of course, sino bang di malulungkot? Ngayon ka na nga lang magkakaroon ng "okasyon" bukod sa sarili mong birthday (kasama na rin ang monthsaries at anniversaries ninyo ng girlfriend mo), e makakalimutan pa ng mga taong pinagsisilbihan mo. Tatlong estudyante lang ang nakaalala ng okasyon kahapon at bumati sa akin ng "Happy Teacher's Day", and aside from that, they were CET students and not IT students (my advisory class). After ng class namin, umuwi na lang ako kagad ng nakatungo ang ulo habang naglalakad.

But earlier this day habang hinihintay naming dumating ang mga estudyanteng late, may nagtanong sa akin ng:

"Ser, ano pong favorite song ninyo?"

Knowing that this one might be a joke question, sinagot ko rin siya in a "jokingly" manner

"Bahay kubo."

And they laughed, she and her friends. And one of them suggested "Ser, Happy Birthday, ayaw ninyo?" Haha, corny. You might be surprised by now with how these students talk to me, pero ganon talaga. Komportable na sila sa akin, which I know will turn out to be dangerous in the near future kung di mame-maintain ng maayos. Hinayaan ko na lang silang matapos sa tawanan nila hanggang sa makumpleto na ang klase. I then proceeded to call the students who will present their reports in front of the class (Lol, antamad ko bang teacher? Haha!)

Halfway through the 2-hour class session, the very same group of students asked me for a "break time" na di ko na tinanggihan dahil yung next group sana na magpe-present e walang gawa, so pinayagan ko na sila. Naiwan ako sa classroom at sumilip lang panandalian sa Nintendo DS ko para i-check yung game kong Animal Crossing. Baka kasi may bagong furniture na ibebenta sa NookWay. Amf, I shouldn't talk about games pala, di kayo makakarelate. Haha.

And then, I heard this cheerleader-like voice initiating a count outside the classroom:

"1...2...3!"

At bigla silang nagpasukan lahat sa classroom habang kumakanta ng "Bahay Kubo", prancing around like crazy and then surrounded me all of a sudden. At first, I thought na baka pinagtitripan lang ako ng mga estudyante, but when the noise died down, they handed me a "gift"...

A brand new earphone placed inside a small bag made from a gift wrapper; and a Hallmark card inside a white envelope. And they greeted me one-by-one: "Ser, Happy Teacher's Day". Lahat ng mga kakilala ko personally e alam na maangas akong tao, rebelde, reklamador, galit sa mundo. But times like this, lumalabas ang "soft side" ko (hindi fo vading, take nowt! LOL). Kahit naman papaano marunong pa rin akong mag-appreciate ng mga bagay, lalo ng mga maliliit na bagay na maaaring di nga mabibili sa mataas na presyo ngunit binibigyan naman ng "puso" bago ibigay. And I think you would notice na "fake" yung earphone, haha. "Saiyo" ang nakalagay instead na "Sanyo". Pero di na importante yun. Wala na akong pakialam kahit 20 pesos pa yun. Ang mahalaga ay yung effort. Sa totoo lang, sa tatlong taon ng pagtuturo ko e ngayon ko lang na-experience na mabati ng ganito: bilang isang teacher, sa araw ng mga teacher.

I would like to share with you guys, what was written inside that greeting card. Medyo malabo lang ng kaunti. Here goes:

Yeah, I know what you are thinking. It's too good to be true. Yun din ang akala ko; na wala nang pakialam sa mga teachers ang mga estudyante ngayon, but I was proven wrong. Some of you might think na "Sipsip naman ng mga estudyante mo! Gusto lang pumasa niyan e" like what my mother told me earlier (Teacher din ang nanay ko. Inggit lang siguro kasi wala siyang natanggap ngayong Teacher's Day! Mwahahaha!) and I think I can negate that standpoint. Tatlo sa mga estudyante kong nag-participate sa "gift-giving" na ito e yung mga magagaling sa klase ko; from Basic Computer Concepts to Computer Programming 1. So what's the point of making "sipsip" when they can deal with their grades cleanly without resorting to such dirty tactics. I believe in them. At kahit di pa sila sincere e I can easily read through their eyes so you don't have to worry about me being deceived. Masaya ako ngayon. Sobra.

Bilang isang teacher, gusto kong batiin ang mga kapwa ko guro ng "Belated Happy Teacher's Day" Let's continue on doing our best to develop the young people of our country, today not just by teaching them techniques and not just by giving them lectures everyday; but also by touching and CHANGING their lives. In this way, we will be remembered forever as one of the few people who took part in changing them. We might not earn that much money, but we earn so much respect and admiration from this job of ours. Wait, this is not a "job", this is a mission.

At sa lahat ng tao na mababa ang tingin sa mga teacher na katulad ko, lagi ninyong tatandaan na di ninyo makakamit ang mga pangarap ninyo kung di kayo tatapak sa teritoryo ng mga nilalang na tinatawag nating "Guro", "Teacher", "Instructor", "Trainor", "Maestro", "Sensei" at marami pang ibang tawag. Imposibleng makakuha ka ng diploma nang di ka dumadaan sa kamay ng mga taong ito. At kahit minsan, o madalas na kinakikitaan sila ng kahinaan at kapalpakan, nawa'y wag sanang husgahan ang mga taong ito, dahil ang mga guro ay TAO rin, katulad mo. Na kahit biniyayaan ng talino e may malaking posibilidad pa rin na magkamali.

Again, Belated Happy Teacher's Day sa akin at sa lahat ng mga teachers sa buong mundo.