-Naaalala mo pa ba yung araw na una tayong nagkita?
Magkaklase pa tayo noon. Sabi mo ang sungit ko kasi sinermonan ko kaagad yung mga kaklase nating maiingay, unang araw pa lang ng klase.
Hindi ko alam kung papaano, pero naging crush na lang kita bigla pagkatapos noon. Lagi kong isinusulat ang pangalan mo sa likod ng notebook ko.
-Naaalala mo pa ba yung unang text message na pinadala ko sa iyo noon?
Pagkatapos yun ng beauty pageant kung saan ka natalo. Tuwang-tuwa ka sa text ko dahil akala mo, sa teacher nanggaling.
Simula noon, lagi na tayong magkausap. Magkatampuhan. Laging hatid-sundo sa Pacita. Wala mang titulo ito, pero tingin ko eto na yung panahon na nanliligaw na ako sa iyo... Para daw teleserye ang love story natin. Parang "It Might Be You". Ikaw si Cielo, ako si Lawrence.
-Naaalala mo pa ba na dalawa ang monthsary natin? January 14 ang sa akin, May 20 naman sa iyo.
Sabi mo kasi, mas official yung May 20 dahil dun ka lang unang nag-"I love you" sa akin. January 14 sa akin, dahil dun ko naramdaman na tayo na nga.
-Naaalala mo pa ba yung araw na una kang nakipag-break sa akin?
Nakipag-break ka sa text habang nagpapraktis kami ng graduation. Ilang buwan din tayong walang communication, pero hinabol kita nung December at naging tayo uli. Teacher na ako noon.
-Naaalala mo pa ba yung mga pangarap ko sa buhay na sinabi ko sa iyo noon?
Sabi ko sa iyo noon, magiging successful ako balang araw. Na kahit walang naniniwala sa akin, patutunayan ko na kaya kong umangat. Ikaw lang ang may ganang makinig sa akin noon. Dahil ikaw lang ang naniniwala.
-Naaalala mo pa ba ang lahat ng mga regalong ibinigay at ginawa mo para sa akin dati?
Halos nagmukhang kwarto ng babae yung kwarto ko dahil sa stuffed toys, unan, at keychains na ibinigay mo. Hanggang ngayon, nandun pa rin sila. Nasa ilalim na nga lang ng kama ngayon at naka-kahon.
-Naaalala mo pa ba yung unang beses na ibinigay natin ang sarili natin sa isa't isa?
Sinuway mo ang sarili mong paniniwala noon dahil alam mong ako rin naman ang makakatuluyan mo balang araw. Hanggang ngayon, naalala ko pa rin ang mga halik mo...
-Naaalala mo pa ba ang lahat ng away at selosan na pinagdaanan natin?
Lahat ng pumoporma sa iyo noon, sinisindak ko. Lahat naman ng nalilink sa akin, ina-add mo sa Friendster at Facebook. Dahil naniniwala ka sa kasabihang "Keep your friends close, your enemies closer". Sa huli, wala namang sumingit sa relasyon natin. Maraming sumubok, pero 'di nila tayo nasira.
-Naaalala mo pa ba ang mga lugar na napuntahan natin?
Naaalala mo pa ba yung mga oras na nakaupo tayo sa tabi ng dagat? Sabi mo noon, sana ganon na lang palagi. Yung nakatingin tayo sa mga bituin, habang nakasukbit ang kamay mo sa braso ko.
Kung pwede ko lang ibalik ang mga oras na yun, lahat ng meron ako ngayon, bibitawan ko para sa iyo...
...
...
...
-Naaalala mo pa ba yung araw na kinumusta kita sa Facebook habang lunch break at bigla ka na lang naging tahimik?
Nanlamig ka bigla at parang ayaw mo na akong makausap? Nagalit ako noon, dahil hindi ko maintindihan kung bakit. Kinulit kita nang kinulit hanggang sa sinabi mong...
"Aalis na muna ako sa buhay mo"
Pakiramdam ko, biglang humiwalay ang kaluluwa ko sa katawan ko sa mga oras na yun. Anong ginawa ko? Anong nangyari? Bakit nagkaganon?
Ang sabi mo, pagod ka na; na kailangan mo ng respeto sa sarili dahil hindi ko yun naibigay sa iyo nang buo; na kailangan mong ayusin ang sarili mo.
Ilang buwan pagkatapos, umalis ka na para magtrabaho sa ibang bansa.
Sa ika-sampung taon na ito, gusto kong maalala mo ang sampung bagay na inilista ko sa itaas para maisip mo na may higit pa sa sampung dahilan kung bakit hanggang ngayon, mahal pa rin kita...
Kung sakaling dumating ang panahon na nandito ka na uli at gusto mo nang bumalik sa akin, laging bukas ang pintuan ko para sa iyo. Pero sa mga oras na ito, kailangan ko na ring buksan ito para sa iba...
Gusto ko nang maging masaya. Kailangan ko nang ituloy ang buhay ko. Sapat na siguro yung ISANG DEKADA na mahal kita.
Sana masaya ka na diyan, kahit alam kong matatagalan pa bago kita tuluyang makalimutan...
