1,000...CONGRATYULEYSHENZ!

Bakla! Oo, alam ko. Tunog-bakla yung title. (Wag kang defensive, di ikaw ang tinatawag kong bakla! Hehe!) Pero kung nakatira ka sa Earth at meron kang high-tech na bagay na tinatawag na "TV" e malamang alam mo na kung ano ang ginagaya ko diyan sa title na yan. Yan yung sinasabi ng babae sa Wowowee (isang TV show sa tanghali, kung sakaling hindi mo pa rin alam) tuwing mamimigay siya ng tig-iisang libo sa mga napiling audience. Pipila pahalang sa stage ang mga napiling winners at pagkatapos ay isa-isa silang magha-high five (na nakakaawang tignan kapag matanda ang ka-high five niya dahil parang mababalian sila ng buto sa lakas ng "apir") ng nasabing bebot, sabay abot ng isanlibong piso. Sa dulo ng pagsampal ng pera sa palad ng mga pobreng winners, tatapusin naman ito ni babae ng isang malakas at malutong na: "CONGRATYULEYSHENZ!!!"

Mali ang spelling, alam ko rin yun. Huwag kang atribido masyado, di pa ako tapos. Ganun kasi ang pronunciation niya ng "Congratulations", ebidensya lang kung gaano ka-trying hard mag-inggles ang isang pinoy. Tsk tsk.

Eniwey, Beyblade (oops, palala na nang palala), kaya ganyan ang naging title ng entry na ito e dahil sa wakas...naka-1,000+ visits na itong blog na ito! YEBA! At "unique visits" yan, hindi yung katulad ng ibang site count na nadadagdagan lang kapag nagre-refresh ka ng page na parang baliw. Sinong mag-aakala na sa loob ng SIYAM na buwan e makakamit ko na rin ang ika-isanlibong hit na hinihintay ko!...teka, di kaya't antagal nun? Siyam na buwan? Ah, basta! Ang importante e naka-isang libo!

At dahil walang eksaktong topic ang entry na ito, magshe-share na lang ako ng ilang bagay tungkol sa buhay ko ngayon.

PKMN-ph

Hala, Pokémon na naman... Pero teka, teka! Wag ka muna mag-scroll pababa! Basahin mo muna ito. Kakatapos lang ng Official Meetup ng PKMN-ph members nitong April 10, 2010 sa SM Megamall at masasabi ko naman na isa itong "moderate success". Well, maraming bagay kung kaya't nasabi ko yun. Buweno, para mas makuha mo ang "feel" kung anu-ano ang ginawa namin dun, i-play mo lang ang video sa ibaba para makita mo.

Contrary sa sinasabi ng mga di pumunta at ayaw pumunta sa nasabing event, hindi lang naman "plastikan" ang napala namin dun. Dahil bukod sa iyong "stock knowledge" sa pagiging emo at introvert, e masasabi ko ring nagkaroon ng mas matibay na samahan ang mga bata sa PKMN-ph. Higit na mas matibay pa sa pagkakaibigan na napapala lang sa pakikipag-usap sa isang di kilalang tao sa isang forums. Kaya't kahit papaano e nalulungkot pa rin ako sa mga di pumunta sa dahilang "ayoko ng sosyalan" dahil hindi lang naman Pokémon ang pino-promote namin kundi pati na rin ang pakikipag-kaibigan at pakikipag-kapwa tao.

Mabulok ka na lang diyan sa kulungan mo.

Buhay-propesyunal

Wala. Wala. Wala! Wala pa rin akong trabaho hanggang ngayon. Lalo lang akong nananaba dito sa bahay. At habang nananaba ako e nakikita ko rin ang pagtaba ng Meralco at SmartBro bill namin, na kapag pinagsama mo ang halaga e makakabili ka na ng animnapung (60) dosena ng donut.

Di ko alam kung anong ginawang magic ng Meralco at nagtaasan ng isang libo ang bill ng lahat ng mga kakilala ko dito sa subdivision namin at pati na rin sa labas ng Laguna. O di kaya e talagang mataas lang ang konsumo ng kuryente ng mga tao dahil summer ngayon, mainit at walang magawa?

Hmmm...tapos may rotating brownouts pa! Di kaya tumaas ang kuryente namin dahil napabukas kami ng aircon pagkatapos ng mga linsyak na brownouts na yun? Susmeyo kayo!

Mabalik ako sa buhay-propesyunal, ni isang kumpanya na inapplyan ko sa JobStreet e wala pa ring sumasagot. Siguro dahil ngayon pa lang yata matatapos ang cut-off ng online applications nila, o ang leeg ko ang malapit nang macut-off? Tamang-tama, malapit na ang eleksyon. Kapag nasabugan kami sa presintong pagbobotohan namin e wala kaming ipang-gagastos sa hospital dahil wala pa akong trabaho...AAAARRRGGGH!

BIGYAN NIYO AKO NG TRABAHOOOOO! Kahit presidente lang ng kumpanya, pwede na yun! PARANG AWA NIYO NA!

Pero kung inaakala mong pinagsisisihan ko na ngayon ang resignation ko sa dating skul na pinapasukan ko, e diyan ka nagkakamali... Dahil mas gugustuhin ko pang maglakad sa initan at maghanap ng trabaho kesa uminit ang ulo at dugo ko tuwing makikita ko ang isang tao dun.

Tignan mo nga naman ang nagagawa ng "Pride"...

Graduation

At tutal, napag-uusapan na rin lang naman ang "Congratulations", gusto ko ring batiin ang mga kapatid nating nagsipag-tapos na sa college! Natapos na ang inyong pagdurusa; mga walang katapusang pagsusunog ng kilay at nguso, mga lecheng surprise quizzes, mga joke na exams, mga poging teachers tulad ko (ha? may sinasabi ka?), mga madudugong thesis, at ang mga halimaw na panelists! Sa wakas, tapos na...

WELCOME TO THE WORLD OF THE UNEMPLOYED!!! NYAHAHAHAHAHA! SAMA-SAMA TAYO DITO NGAYON! MUWAHAHAHAHAHAHA!

Biro lang. Baka mauna pa kayong magkaroon ng trabaho kesa sa akin. Wag niyong palampasin ang oportunidad na kung saan mabenta pa ang mga fresh graduates sa mga kumpanya (dahil mas mababa ang gagastusin nilang pasuweldo kung puro uhugin pa ang mga empleyado nila, hehehe. Mga demonyong kumpanya...) Huwag na kayong magpatumpik-tumpik at mamasyal pa sa Tagaytay, Puerto Galera o sa outer space. Mag-apply na kayo habang bakasyon pa. Mag-apply na kayo! Mag-apply na kayo!

Mag-apply na kayo!

kayo!

...

ako...

ako...

Congrats, Batch 2010! Mabuhay kayong lahat!

--------------------------------------------------------

Natapos na naman ang isang walang kuwentang entry mula sa akin. Sana ay may napulot kayong "moral lessons" at ipalaganap niyo pa sa mga pulubi na may internet, nang sa ganon e dumami ang aking fans. Ehem, ehem. Malay natin, baka balang-araw e hindi lang 1,000 ang abutin na site visits nitong blog na ito kundi 1,000,000 na!

Mangarap ba ng gising?

Buweno, yun lang muna at i-enjoy na lang natin ang mainit na summer! Hanggang sa muli!

Arkadesambo

Ahoy mga kapatid. Masyadong mainit ang panahon ngayon, at wala na naman akong magawa kundi ang humarap sa computer at magliwaliw sa Internet na parang isang batang inosente na di man lang inaalala ang kanyang bill sa SmartBRO... Hehe. Malapit na ring umabot sa 1,000 visits ang blog kong ito, at ngayon pa lang e nagpapasalamat na ako sa mga taong madalas mapadpad dito, kahit sa mga nailigaw lang ng Google.

Anyway, lakas trip lang. Gusto ko lang i-share ang isang chapter ng isang kwento na matagal ko nang sinusulat. Isang kwento na pangarap kong gawing isang visual novel. 2007 ko pa naumpisahan ito, at hanggang ngayon ay hindi pa rin tapos. Ang title ng story na ito ay "Arkadesambo"; na nagmula sa isang salitang Latin na Arcadesambo na ang ibig sabihin ay: 2 rascals, 2 people of same occupation. Basta ganun. Preview lang naman 'to kaya di ko na masyadong ikukuwento pa ang lahat. Hehe. Wala lang naman akong maisip na i-post kaya ito na lang muna.

Hehe, kahit ang logo ay nakahanda na rin...

Paalala lang. Kahit korni ang kwento ay wag naman sanang nakawin.

Ok, fight! Ah teka, teka...English nga pala ito...patunay lang na hindi ako bopols sa wikang inggles kahit may mga kaunting grammatical errors. Hehe

---------------------------------------------------------

Episode 1: The Black Wing

“Hey old lady, how much does an apple cost?”

“That would be 5 Arkas each…”

“Then how much it would be if I'll take all 5 crates of apples here? Hehehe”

“Well, uhm..”

“Nah, don’t try to think about it! ‘Cause I’m taking ‘em all for FREE! Hahahaha!”

It is just a typical day in Arkadia. A typical day where its residents are being tortured once again. Nothing new. It happens everyday like a daily routine that they need to follow in order to survive in this stinking country. Resistance to the authority will only mean “death” for them.

Gangsters are all over the dusty and hot public market once again and wreaking havoc store-by-store. They kept on snatching every valuable item that they want. It's just an ordinary day. Nothing new. It has always been like this. No one really cares. But a silent vigilante is watching. An unsung hero who's being overshadowed by the Penumbrian force all this time. And he’s lurking from a roof of a certain establishment right now, while watching over the gang.

“Look brother, this lady is one tough bitch to crack!”

“No mister, please don’t take it! We need the money!”

“C’mon, bro! Teach this lady some manners!”

And as the gangster was about to hit the old lady, the shady vigilante jumped in front of him and blocked the blow with his broken sword; a sword known as the Resurgam. He looked up, stared at the surprised face of the grunt and grinned like he is being amused by a stupid, pathetic clown.

“Now, what? You came here just to hurt this old woman?” the vigilante said while staring at the eyes of the gangster. He stared sharply, as if it was sharp enough to stab the heart of the bully.

“I guess you should find a better match for you. Here – I’ll volunteer!”

“W-What the hell? Is that…the RESURGAM?!”

The gangster became horrified at the sight of the only person who can wield the Resurgam skillfully despite of it being broken in two; where the other half of the legendary blade nowhere to be found. It was only him. It was Bradley.

Bradley grinned once again. “I guess I need to introduce myself better, shall I begin?”

Each member started to realize that the “Bradley” they are facing is the same “Bradley Cross” who organized a rebellious group a couple of years back, also known as the “Aegrisomnia”

Aegrisomnia – a word meaning: “a sick man’s dreams”, operated as a secret group of rebels whose goal is to eliminate the corrupt officials of both Arkadia and Penumbra and thwart their evil plans so that they can unite both regions and eliminate the racial discrimination being shown to Arkadia. Bradley was known as the “Black Wing” in this group. But time came when one of Bradley’s members betrayed them and secretly told the Penumbra officials of their goals. Upon hearing the news, Bradley disbanded the group forever and started operating on his own since then; to assault Penumbra and to kill the traitor.

The gang boss named “Neib”, stepped in to confront Bradley as all of his brainless cronies are starting to chicken out.

"And who are you? Some kind of superhero living in a deserted area like this? Hehe!”

“Think you’re funny, fatso?” Bradley replied in an impish tone.

“B-Boss…wait a sec. T-That guy is a menace! Step back. Leave this one to us!”

"So, what?! Nobody messes with the Black Skull Gang!" Neib said while keeping his sarcastic grin on his ugly, evil face. "You’re dead meat, boy!” Neib rushed forward and attacked Bradley, regardless of what the gang member revealed.

“Grrraaahh!” Neib yelled while swinging his spiked club, hitting nothing but air.

“Hmpft…I guess you need to shed some of your slabs right now…”

Bradley, with his great reflexes, dodged the attack and gave him a counter-blow to the back of his head. A wallop from the Resurgam so hard, that it feels like snapping Neib’s spine. He's out. The boss fell flat on his face, unconscious, but still alive. Bradley then turned around to face the gangsters.

“Listen to me, sissies. If you still have plans on staying here any longer, I will crush your leader’s head!”

The gangsters carried their pathetic leader and left the place immediately. The people gazed in awe upon seeing the bullies leave. Bradley prepares to leave when he suddenly spotted a shady person lurking behind a stack of wooden boxes.

“Hey you! Stay right th…!” Bradley, with all of his might, tried to grasp the shady person but suddenly disappeared. He looked around, but to no avail. And then suddenly, “Hey, what is this trash?”

The shady person left a piece of paper on the ground with something written on it:

“To liberate Arkadia, we have to

eliminate the Black Wing first”

“Oh crap…” Bradley uttered.

What an odd message. Only a few souls have heard about that codename... Could that person be the traitor he is pursuing? No way. Bradley left the market and decided to retreat to his small house. He started thinking of a plan – a plan to sneak in on Penumbra and eliminate them one by one. But Penumbra is too large and heavily guarded by its military forces. He couldn’t do it alone. There were no answers yet. But there has to be one.

There has to be.

“That’s it…this is getting lamer after each and every day…”

Bradley gave up on thinking and decided to call the day off. Bradley fell asleep, with the candles still lit on.

-End of Episode-